Guru Vachaka Kovai - Girlanda pouczeń guru.
301-407 (Guru Uchishtam. Guru Pudża. Wielkość Guru. Towarzystwo Sadhu. Wielkość Wyznawców. Brahma Vidya. Prawda wszystkich religii. Wizja ograniczoności. Utrata jednostkowości. Czyste Ja. Promienistość Jaźni. Wyzbycie się utrapień. Bezpragnieniwość. Więzy i Wyzwolenie. Samobadanie [Atma-Vichara]. )
55.Guru Uchishtam.
Kiedy Guru częstowany jest posiłkiem i jeżeli jakaś resztka z tego pożywienia zostanie ofiarowana uczniowi, uważana jest za bardzo świętą, znak Łaski i Błogosławieństwa Guru; taka pozostałość nazywana jest „uchishtam”.
301. Uchishtam, jaki Guru ofiaruje swemu uczniowi, są pochodzące z jego własnego urzeczywistnienia oświecające słowa pouczenia. Właściwym sposobem współuczestnictwa ucznia w tym uchishtam jest milczące przebywanie w Jaźni, kiedy tylko usłyszy słowa Guru.
302. Urzeczywistnienie przez ucznia jaśniejącej w Sercu Jaźni - po złożeniu w ofierze ego, tzn. utożsamiania „ja” z ciałem, jako pokarmu Najwyższemu, Milczącemu Guru - jest prawdziwym spożywaniem uchishtam Guru.
(Sadhu Om: Poczucie „ja jestem tym i tamtym” jest ego, jednakże kiedy to poczucie jest poddawane lub ofiarowane Guru, usuwana jest jedynie część „tym i tamtym” [tzn. przywiązanie do ciała]. Tym, co wówczas pozostaje, jest samo Sat-Ćit, „ja jestem”, które nigdy nie może zostać oddane ani zabrane. To „ja jestem” jest Jaźnią opisywana tutaj jako To, „jaśniejąca w Sercu Jaźń”. )
303. [Mędrcy] mówią, że zwykłe życie na ziemi wielkiego Jnaniego, który zawsze pozostaje w Sat [tzn. Jaźni], jest samo w sobie najwyższej czystości uchishtam Boga, który wymazuje wszystkie grzechy tego świata.
(Sadhu Om: To zdanie podkreśla fakt, że nie jest konieczne nawet nauczanie Jnaniego - jego słowa mówione czy pisane - gdyż sam fakt jego czystego, zwykłego istnienia na ziemi wystarczy, by wymazać wszystkie grzechy tego świata.)
56.Guru Pudża (oddawanie czci Guru)
.304. Obyczaj oddawania przez uczniów czci Guru, który przyjął ich za swoich, jest – jeśli dobrze się temu przyjrzeć – tylko zewnętrzną formalnością, podobną do obyczaju oddawania przez żonę zewnętrznych wyrazów szacunku swojemu mężowi w towarzystwie innych ludzi.
(W Indiach przyjętym zwyczajem żona oddaje formalne wyrazy szacunku mężowi poprzez wiele różnych działań jak np. zajmowanie miejsca zawsze niżej niż mąż. Jednak oboje wiedzą, że jest to tylko zwykła formalność i że ponieważ w życiu są jednym, żona nie jest w żaden sposób osobą służebną czy gorszą od męża. W ten sam sposób nawet urzeczywistniony uczeń będzie na zewnątrz formalnie oddawał cześć swemu Guru, choć zarówno uczeń jak i Guru wiedzą, że tak naprawdę obaj są jednym - Jnaną.)
305. Ci, którzy nieustannie mają na uwadze i trzymają się stóp Sadguru, będącego jasnym płomieniem czystej Jnany, poprzez taką Guru-bhakti otrzymają jego Łaskę, dzięki której ich umysł stanie się czysty i osiągną May-Jnanę (tzn. Prawdziwą Wiedzę).
306. W tych, którzy mają wystarczająco dużo szczęścia by poddać się całkowicie swojemu Sadguru, Para-bhatki [tzn. Najwyższa Miłość] będzie wzrastać. Taka Para-bhatki sama zamieni się w May-Jnanę, która kompletnie wypali wszystkie inne bezwartościowe pragnienia.
307. Kiedy będący Oceanem Łaski Śri Krishna przekazał nam przez Arjunę słowa: „Wiedz ponad wszelką wątpliwość, że uwolnię cię od brzemienia obu rodzajów karmy, jeśli tylko się mnie uchwycisz”, mówił o uchwyceniu się Jaźni.
(„...przekazał nam przez Arjunę... ” oznacza, że Krishna daje nam wszystkim poprzez Arjunę instrukcje, podobnie jak mówca mówi do mikrofonu, chociaż kieruje swoje słowa do publiczności.
Dwa rodzaje karmy to punya karmas [działania szlachetne] i papa karmas [działania nieszlachetne].)
308. Będące Guru-bhakti oddawanie czi stopom Guru [tzn. poddanie Guru] jest prawdziwą mantrą niszczącą wszystkie pojawiające się wasany i obdarzającą Jnaną, w której nie ma lęku przed iluzjami Maji. Powinieneś to wiedzieć.
309. Chociaż praktykujemy wszystkie rodzaje adoracji Guru, który nie jest niczym innym niż chodzącym po ziemi Śiwą, to utrata własnego „ja” - ego - i stopienie się [tj. zjednoczenie się] z Nim, Panem naszej duszy, jest najlepszym ze wszystkich [sposobów] oddawania mu czci.
(Sadhu Om: Wszystkie inne sposoby oddawania czci Guru wymagają zaangażowania ciała, umysłu lub mowy i dlatego – w przeciwieństwie do stopienia się z Jaźnią [tzn. Jiva-Brahma-Aikya] – nie mogą być wykonywane zawsze i bez przerw. Z tego względu Jiva-Brahma-Aikya jest najlepszą metodą adoracji Guru. Zobacz także wers 30 Istoty Pouczenia mówiący: „Uświadomienie [poznanie] sobie tego, co pozostaje po usunięciu wszelkich śladów „ja”, to jest najwspanialszy tapas!”)
310. Wielka iluzja spowodowana przez ignoranckie ego tworzy poczucie oddzielenia, które rodzi postrzeganie różnic takich jak Guru-uczeń, Śiwa-jiva itd. Osiągnięcie Stanu Milczenia, w którym to poczucie oddzielenia nigdy się nie pojawia, jest właściwym namaskaram [tzn. pokłonem], jaki uczeń powinien składać Guru.
311. Wypalenie potężnym ogniem nauczania Jnana-Guru dualistycznego pojęcia „ja jestem uczniem” i jaśnienie w Stanie Najwyższego Milczenia pozbawionym wszelkich wasan, jest prawdziwym sposobem oddawania czci Sadguru. Powinieneś to wiedzieć.
312. Poprzez bycie trwale ugruntowanym w Najwyższej Świadomości [Guru-bodham] – która jest doskonałym doświadczeniem, osiągniętym za pomocą wewnętrznego badania „Kim jest to [opanowane przez ignorancję] ja?” - fikcyjne poczucie „ja jestem uczniem” [sishya-bodham] ulega całkowitej anihilacji. Taka jest właściwa metoda adoracji Sadguru praktykowana przez wartościowego ucznia.
(„Doskonałe doświadczenie” oznacza doświadczanie, które jest pełne, ciągłe i wolne od wątpliwości.
Sadhu Om: Poczucie „ja jestem jivą [duszą]” znane jest jako „jiva-bodham", a jego zniweczenie jest generalnie nazywane Śiwa-bodham. Podobnie zniszczenie sishya-bodham [poczucia „ja jestem uczniem”] jest nazywane w tym i innym wersach Guru-bodham. Zatem Guru-bodham oznacza po prostu Atma-Jnanę, stan poznania Jaźni.
W stanie tym nie są doświadczane ani indywidualne poczucie pierwszej osoby „ja jestem tym i tamtym” ani poczucie zróżnicowania [druga i trzecia osoba jak np. Guru]. Z tego wzgędu poczucie „ja jestem uczniem” nie ma rzeczywistego istnienia i dlatego jest w tym wersie nazywane „fikcyjnym”.)
313. Ponieważ Tym, co pojawiło się w formie Sagduru nie jest nic innego niż wszechprzenikająca jak światło słońca bezkresna Przestrzeń Najwyższej Jnany, dlatego szlachetna postawa niepozwalania na pojawianie się [w tej rozległej Przestrzeni] indywidualnego umysłu [ja], jest właściwą metodą czczenia Sadguru. Powinieneś to wiedzieć.
314. Właściwym sposobem adoracji Guru, praktykowanym przez wartościowego ucznia, jest ugruntowanie perspektywy Jnana-Guru-Bodham, poprzez którą uczeń postrzega cały wszechświat – który nie jest niczym innym niż formami „ja” i „to”, związanymi jedna z drugą wzajemnym pożądaniem – jako formę swojego Guru. Powinieneś to wiedzieć.
(„Ja” i „to” oznacza tutaj widza i widziane. Wyjaśnienie, co oznacza Jnana-Guru-Bodham, znajdziesz w przypisie do wersu 312.)
315. Roztopienie lodu – ego, poczucia „ja jestem tym ciałem” - w oceanie Guru-bodham, który jaśnieje jako jedna, pełna błogości Jaźń, jest poprawną metodą adoracji Guru. Powinieneś to wiedzieć.
316. Naturalne niedawanie nigdy pola grzesznej perspektywie ego – które dzieli niepodzielną, jedną, wszechprzenikającą naturę Guru – jest najlepszą metodą oddawania czci Guru, który przez cały czas jaśnieje bez żadnych ograniczeń.
(Ten wers jasno poucza nas o prawdziwej naturze Guru: nie jest on ograniczoną ludzką formą, lecz jest niepodzielną, jedną, przenikającą wszystko Świadomością.
Perspektywa ego jest tutaj nazywana grzeszną z powodu wielkiego grzechu jaki ego popełnia dzieląc i widząc jedno, rzeczywiste Sat-Ćit-Ananda jako wiele nierzeczywistych nazw i form wszechświata.)
317. Unikanie - po poddaniu własnego ciała [duszy i wszystkiego co posiadamy] Sadguru - popełniania występku dattapaharany, [tzn.] ponownego błędnego brania ciała itp. za „ja” i „moje”, jest czystą formą adoracji Sadguru. Powinieneś to wiedzieć.
(Sadhu Om: Dattapaharana to występek odbierania tego, co się uprzednio ofiarowało. Jeżeli uczeń ma poczucie „ja jestem ciałem” lub „to jest moje ciało” nie można uznać go za tego, który poddał się cały Guru. Powinien być raczej uznany za tego, kto kradnie rzeczy, które wcześniej komuś ofiarował. Krótko mówiąc, tylko zniszczenie ego jest pełnym samopoddaniem i tylko to jest właściwa Guru-pudża [oddawanie czci, adoracja Guru].)
318. Powstrzymanie intryg umysłu – tzn. porzucania stóp Sadguru, który przyjął do siebie ucznia na własność ujarzmiając jego potrójny ogień - oraz unikanie błąkania się po rozpalonej pustyni przyjemności zmysłowych i stopienie się z Jaźnią, jest prawidłowym sposobem oddawania czci lotosowym stopom Sadguru.
(Potrójny ogień to potrójne pożądanie: kobiet, bogactwa i sławy.
Kiedy dojrzały człowiek spotyka swojego Sadguru czuje natychmiast – bez żadnych wysiłków ze swej strony – wielki pokój w sercu i ustąpienie wszystkich ziemskich pragnień; dzieje się tak za sprawą potęgi Łaski Guru, która działa w jego obecności. To doświadczenie jest niezawodnym znakiem, że Sadguru przyjął do siebie ucznia na własność.
W zależności od stopnia dojrzałości ucznia pokój ten może pozostać z nim na zawsze lub przeminąć. Niezależnie od tego, co się zdarzy, jest to sygnał, że uczeń znalazł się pod ochronnym oddziaływaniem Łaski Guru. U mniej dojrzałych uczniów pokój i beznamiętność ofiarowane przez Guru z czasem na pozór odejdą i ich umysły będą się wydawać zaplatane w ziemskie pożądania; jednak taki uczeń nie powinien się zniechęcać myśląc, że został porzucony przez Guru. Tak jak jeleń, który znalazł się w paszczy tygrysa, nie może się z niej wydostać, tak i uczeń, którego Guru przyjął do siebie, nie zostanie porzucony i z całą pewnością będzie ocalony. To tylko za sprawą działania Łaski Guru ziemskie wasany w sercu ucznia zostały poruszone i wyłoniły się na powierzchnię umysłu po to, by być zniszczonymi przez moc rozróżniania, którą Guru obdarzył ucznia, ponieważ tylko w ten sposób będzie on w stanie pojąć, że przemożny pokój jest jego udziałem za sprawą jego własnej Jaźni. W ten sposób Guru sprawia, że ów pokój jest własnym pokojem ucznia, ponieważ dopóki nie zostanie on odkryty jako nasza własna natura, nie może być przez nas trwale doświadczany.
Dlatego mniej dojrzali uczniowie są w tym wersie przestrzegani, że chociaż ich trojakie pożądania są ujarzmione przez Łaskę Sadguru, nie powinni się ponownie błąkać po rozpalonej pustyni przyjemności zmysłowych. Wysiłek ten jest określany jako właściwa Guru-pudża.)
319. Roztopienie się w Sercu – poprzez wnikanie w naturę ego, które jest złudzeniem w formie umysłu – jest poprawną adoracją lotosowych stóp najwyższego Mouna-Guru, który jest poza umysłem.
(Ponieważ Guru nie jest niczym innym niż najwyższą Mouną [Milczeniem, Ciszą] znajdującą się poza umysłem, żadna metoda oddawania mu czci za pomocą umysłu nie jest właściwa.)
320. Słusznym sposobem adoracji lotosowych stóp Guru, który jaśnieje jako bezkresna Najwyższa Przestrzeń, jest zapobieganie pojawianiu się i rozprzestrzenianiu ciemnych chmur błędnego postrzegania ego, które zachowując się jak ciało, udaje, że jest Sat-Ćit [Istnienie-Świadomość, tzn. Jaźń].
(To błędne postrzeganie ego, opisane tutaj jako ciemne chmury, to widzenie wielości nazw i form, które wszystkie są nierzeczywiste. Te ciemne chmury przysłaniają bezforemną i niemającą imienia Rzeczywistość, będącą prawdziwą naturą Guru; dlatego najwłaściwszą Guru-pudżą jest zapobieganie pojawianiu się ego.)
57. Wielkość Guru.
321. Choćby człowiek pozbył się wszystkich wad, zdobył wszystkie cnoty, porzucił wszystkich bliskich i ściśle przestrzegał wszystkich zasad podanych przez Śiastry, to czy może osiągnąć Wieczne Szczęście, jeśli nie spotka Jnana-Guru? [Nie, nie może!]
322. Z całą pewnością niemożliwe jest osiągnięcie i radowanie się ostatecznym triumfem Najwyższej Szczęśliwości Wyzwolenia, jeżeli człowiek nie otrzyma Łaski Sadguru, który jaśnieje jako jedna Całość, kładąca kres rozróżnianiu [diad i] triad.
323. Sadguru – bezkresna Jednia, która przenika ten i wszystkie inne światy, wszelki czas i przestrzeń, i która jaśnieje jako „Ja” wewnątrz i jako wszystko na zewnątrz – jest tym, który zamieszkuje w Sercu bliskiego sobie ucznia jako strumień Światła Prawdziwej Świadomości - boskiej lampy, która nie potrzebuje zapalania.
324. Dzięki zbliżeniu się do Sadguru i całkowitym oparciu na jego Łasce z wielką Guru-bhakti, człowiek nie będzie doświadczał nieszczęść w tym świecie i będzie żył jak Indra.
(Indra jest Królem dev i cieszy się wszystkimi radościami niebios.)
325. Zasiadający na tronie serc swoich ukochanych uczniów Sadguru – który zniszczył wszelkie zło w uczniu – ma w sobie majestat góry. Ci, którzy tego doświadczyli [poprzez utratę swej jednostkowości], nie są w stanie tego wyrazić, zaś ci, którzy o tym mówią, nigdy tego nie doświadczyli; taki jest wyrok Wed, wydany przez prawdziwych Wyznawców [tz. Jnanich].
326. Wspaniałe, rozkoszne i naturalne przebywanie w Jaźni [Sahaja-Atma-Nishta] Sadguru, który jest całkowicie wyzbyty poczucia ego, jest przepotężnym mieczem, zdolnym ciąć głęboko usuwając węzeł serca [hridaya-granthi] u swych ukochanych uczniów.
(Muruganar: Wers ten opisuje potęgę przebywania w Jaźni Sagduru. Człowiek nie powinien myśleć, że ponieważ na zewnątrz siedzi on nieruchomo, nie obdarza łaską, gdyż jego naturalne trwanie w Jaźni jest samo w sobie obdarzaniem łaską. Jeżeli ktoś usiądzie naprzeciw niego w spokoju, łaska ta automatycznie się zamanifestuje.)
327. Praktykowanie samobadania - będące rezultatem właściwego nauczania i zrozumienia -, niewychodzenie na zewnątrz przez pospolite zmysły i bycie trwale ugruntowanym w Sercu jako czysta promienistość Jaźni, jest prawdziwym podążaniem za upadesą Sadguru.
58. Towarzystwo Sadhu.
328. Mądrzy ludzie nigdy nie zadają się z tymi, którzy lubują się w próżnych dyskusjach i - zamiast zatopić się we wnętrzu poprzez poznanie prawych dróg - mielą na próżno ustami wobec braku jakiegokolwiek wartościowego celu.
(„Mielą na próżno ustami” to tamilski idiom oznaczający tych, którzy dużo mówią, lecz o rzeczach bezwartościowych.)
329. Wiele zła może spaść na człowieka, jeżeli zadaje się z szaleńcami których piękne usta nie zamykają się, lecz których umysły są pomieszane. Najlepiej przestawać wyłącznie z tymi, którzy dzięki unicestwieniu swych umysłów przebywają w Najwyższym Milczeniu.
330. O umyśle, natychmiast porzuć i odetnij wszelkie więzi z marnymi ludźmi, którzy podążają błędnymi drogami broniąc zaciekle nieprawości; znajdź w zamian towarzystwo Jnanich, którzy wolni od pomieszania nieustannie przebywają w Stanie Pokoju.
331. Ponieważ wszystkie słabości rodzą się wyłącznie z oszukańczej ekscytacji spowodowanej utratą samouważności [pramada], stanu Szczęśliwości May-Jnany [Prawdziwej Świadomości], dlatego kiedy zostaje zniweczone ego – które samo w sobie jest tą oszukańczą ekscytacją – osiągana jest pełnia cnót.
332. Tylko wolny od skazy Jnani jest naprawdę czysty i prawy; inni [ajnani] opierają się zaledwie na swoich instynktach. Aby zatem znaleźć ocalenie powinnyśmy przystępować wyłącznie do tych Wielkich Ludzi, którzy porzuciwszy fałszywe ziemskie złudzenie zawsze pozostają w Prawdzie.
59. Wielkość Wyznawców.
333. Poza zasięgiem słów znajduje się wielkość tych, którzy zasłużyli na przywilej obdarzenia łaskawym spojrzeniem Sadguru, którzy dojrzeli jako owoc - Najwyższa Jaźń - poprzez przemożny akt osiągnięcia poznania Jaźni.
334. Pan Śiwa, ukrywając swą własną formę i przyjmując formę człowieka, wchodzi między swoich oświeconych, zagorzałych wyznawców, tak jakby był jednym z nich, znajdując ogromną przyjemność z przebywania w ich świętym towarzystwie.
(Muruganar: W ten sposób Śri Bhagawan mówi nam niebezpośrednio, że Sadguru nie jest nikim innym niż samym Śiwą.)
335. Wielkość Wyznawców nie ma granic. Wyznawcy są więksi niż Brahma i Wisznu, którzy często służą im tak, jakby byli ich niewolnikami. Jedyną rzeczą jaką opiewają Wedy jest wielkość Wyznawców.
60. Brahma Vidya.
336. Widzący rzadko widzianą Prawdę mówią: „Brahma-Vidya, która jest dla aspiranta jedyną wartą poznania rzeczą, jest widzeniem prawdy o widzu, który postrzega ten świat, nie zaś widzeniem świata, który jest tym, co widziane”.
337. Brahma-Vidya nie jest niczym innym niż widzeniem Tego, które pozostaje, kiedy wszystkie trzy istności – podobny do mirażu świat, widzący go widz oraz widzenie – zostają doszczętnie wypalone.
(„Te trzy istności” o których mowa w tym wersie to triada [tj. triputi] widz, widziane i widzenie.)
61. Prawda wszystkich religii.
338. „Kim ja jestem?” - takie badanie niezbywalnej prawdy naszej Jaźni jest jedynym strumieniem życia przepływającym przez wszystkie religie, które pojawiły się po to, by nas ocalić. Powinieneś to wiedzieć.
(Prawda naszej Jaźni została nazwana niezbywalną, ponieważ wszystkie inne rzeczy od niej zależą i bez niej nie mogą zaistnieć.)
339. Tak jak jedna jest nić, na która nawleczone są paciorki, tak i Najwyższy istnieje i jaśnieje jako jedno światło we wszystkich religiach, i tak samo istnieje i jaśnieje on nie jako coś różnego, lecz jako własna Jaźń [ja jestem] wszystkich nieprzeliczonych stworzeń.
(Sadhu Om: Zobacz także wers 5 Sri Arunachala Ashtakam.)
340. Jeden płomień jawi się jako wiele płomyków, kiedy odpali się od niego wiele lamp, podobnie i Jaźń jawi się jako wiele różnych jednostek [jiv, dusz], kiedy widziana jest przez pryzmat wielu różnych atrybutów [upadhi, przesłon].
341. Gdyby w każdej religii nie było przynajmniej jednego słowa zdolnego odsłonić transcendentalną Najwyższą Prawdę w Sercu tak jasno, jak jasno góra ukazuje się na nizinie, wtedy wszystkie dowody i argumenty znajdujące się w pismach świętych tej religii byłyby warte nie więcej niż pokrzykiwania kupców na bydlęcym targu.
(Sadhu Om: Bhagawan zwraca tutaj naszą uwagę na fakt, że w każdej prawdziwej religii istniejącej na Ziemi znajdzie się przynajmniej jedno słowo czy wyrażenie [Mahavakya], które w prosty sposób wyjawia i odsłania prawdę o tym, że Jaźń jest Najwyższą Rzeczywistością.
Niektóre z nich to:
a) w hinduizmie: „Ty jesteś Tym”, „Ja jestem Brahmanem”.
b) w islamie: „Ja jestem rzeczywistością”.
c) w chrześcijaństwie: „Jam jest, którym jest”.
Słowa te mówią jasno, że Bóg jest Rzeczywistością pierwszej osoby, „ja”.)
342. Różne religie nauczające różnych prawd pojawiły się na ziemi zgodnie z różnym poziomem dojrzałości umysłów różnych ludzi. Dlatego najlepiej traktować jednakowo wszystkie religie; powinno się do nich raczej zachęcać [i nie potępiać ich].
62. Wizja ograniczoności.
343. Dla tego, który zanurzywszy się głęboko wewnątrz patrzy Okiem Jaźni nie ma nic różnego, co mógłby zobaczyć lub poznać. Dlaczego? Ponieważ porzucając błędną wiedzę o tym, że jest formą ciała, zna siebie prawdziwie jako Bezforemne.
(Sadhu Om: Zgodnie z powiedzeniem: „Jakie oko, takie postrzeganie” tak długo jak długo postrzegamy siebie jako formę ciała tak długo będziemy widzieć świat i Boga pod postacią form i dlatego będzie nam się wydawać, że jesteśmy od nich oddzieleni. Jednak kiedy urzeczywistnimy prawdę, że nie jesteśmy formą-ciałem, wtedy Bóg i świat jawiące się nam dotychczas pod postaciami form znikną, a będzie jaśnieć wyłącznie Jaźń jako Bezforemna i Bezkresna Jednia. Dla znajdujących się w tym Stanie Samo-Świadomości nie pozostaje nic do poznania ani zobaczenia.)
344. Ci, którzy poszukiwali Boga w poruszającej się świątyni - tym ciele - i zobaczyli go jasno i bez pomieszania, będą z pewnością widzieć go jaśniejącego nawet w olbrzymiej świątyni, tym zdumiewającym wszechświecie.
(Sadhu Om: Tamilska wersja tego wiersza pozwala ostatnią linię zinterpretować w następujący sposób: „...będą z pewnością widzieć go w posągach bóstw umieszczonych w świątyniach cudowanie wzniesionych w tym świecie.”)
345. Dla tych, którzy nieomylnie poznali prawdę o Bogu – jak zamieszkuje on wewnątrz jako Dusza duszy – nawet obecność robaka, który zwykle budzi u innych niesmak, będzie promieniować umiłowaną Obecnością Najwyższego Pana.
(„Dusza duszy” oznacza Jaźń [Atman], która jest Źródłem i Życiem indywidualnej duszy [jiva].)
346. Ci, którzy jaśnieją jako Jaźń, która jest Łaską – gdyż ich będący formą ignorancji umysł umarł – wszystko i każde miejsce postrzegają swym boskim wzrokiem, który wyłonił sie jako Jaźń-Świadomość, jako najwyższą błogość.
347. Tym, którzy patrzą fizycznymi oczami, Bóg objawia się jako świetlista forma; oczom wielkiego joga jako lotos Serca; wykonującym yajnas braminom jawi się jako ogień yjany; jednak tylko Jnanim, których Oko jest Bezkresne, Bóg objawia się wszędzie.
(Sadhu Om: Widzący Boga jako świetlistą formę, lotos Serca lub ogień widzą tylko swoje mentalne wyobrażenie i dlatego ich wizja Boga zamyka się w jakimś ograniczonym miejscu. Jednakże umysł Jnaniego, który był ograniczony miejscem i czasem został zniszczony, dlatego tylko on naprawdę widzi Boga widząc go wszędzie. Ten wers podkreśla fakt, że tylko Jnani może naprawdę widzieć we wszystkim Boga, zaś inni mogą sobie to co najwyżej wyobrażać.)
348. Proste pozostawanie jako Oko [tj. Jaźń] - które jest Jedną Przestrzenią Świadomości – będące wynikiem anihilacji idei „ja jestem tym ciałem-formą” i porzucenia wszystkich koncepcji oszukańczego umysłu, jest właściwym i doskonałym widzeniem Boga.
(Zobacz również wers 8 Czterdziestu wersów o Rzeczywistości.)
349. Kiedy podstępne zmysły są opanowane, kiedy mentalne koncepcje są usunięte i kiedy człowiek jest nieporuszenie utwierdzony jako Jaźń w Sercu, wówczas Świadomość, która jaśnieje w tym stanie ugruntowanego przebywania w Jaźni, jest Prawdziwym Bogiem [Śiwą].
350. Takie prawdziwe widzenie, które pozbawione jest iluzji i fałszu, jest stanem, w którym człowiek jaśnieje jako Ocean Błogości. Jedynie ze stanu Najwyższego Milczenia, który jest w ten sposób osiągany przez przebywanie w Jaźni, nie można już nigdy więcej upaść.
63. Utrata jednostkowości.
351. Jeśli zbadać sprawę, czy gdzieś poza imieniem [„ja”] można znaleźć taką rzecz jak ego, sprawcę problemów? Z pewnością nie! Jeżeli w ogóle cokolwiek istnieje [pod imieniem „ja”], to jest to zaiste Jaźń, tak jak tym, co istnieje pod fałszywym [imieniem] węża, jest zaiste sznur.
(Została tutaj podkreślona fałszywość „ja”, ego. Zobacz również wersy 19-21 Istoty Pouczenia.)
352. Kiedy umiera ego, jego substrat, najwyższa Jaźń, jaśnieje w całej swojej pełni. Gdy ego umiera, tobie – Jaźni – nie wydarza się żadna krzywda. Nie obawiaj się zatem.
(Ostatnie zdanie może również brzmieć: „Zatem nie martw się”.)
353. Ci, którzy poświęcili swój umysł jako dar złożony Śiwie w rozpalonym ogniu najwyższego Jnana-tapasu [tzn. samobadania, samouważności], sami są Śiwą. Wiedząc to sami również powinniśmy sami złożyć tę ofiarę i osiągnąć Stan Bezforemnego Śiwy.
(Drugie zdanie może również być przetłumaczone następująco: „Wiedząc, że oni [Jnani] to sam Śiwa, powinniśmy oddawać im cześć i w ten sposób osiągnąć Stan Bezforemnego Śiwy”.)
354. Nie dopuszczaj lękliwych wątpliwości przed tym, co z tobą będzie, gdy całkowicie stracisz swą indywidualność [jivabodha]. Prawdziwy stan Jaźni będzie wówczas twoim, tak jak stan pewnego i ciągłego stania na ziemi jest stanem tego, kto stracił uchwyt gałęzi drzewa.
(Sadhu Om: Niedojrzali pielgrzymi zadawali często Śri Ramanie pytanie: „Przecież wyłącznie indywidualna dusza jest tym, co tęskni i dąży do różnych osiągnięć wliczając Mokszę; jeżeli zatem dusza ta zostanie poprzez vicharę zniszczona, kto i jak może osiągnąć Mokszę?”. W wersie tym Śri Ramana uspokaja takich ludzi mówiąc: „Nie bójcie się; kiedy ego czy indywidualność ulega anihilacji, wówczas stan, który pozostaje, jest prawdziwym Stanem Jaźni, w którym wszystkie osiągnięcia są zrealizowane”. Jest tutaj nawiązanie do tamilskiej przypowieści o człowieku, który stał pod drzewem i trzymał się jego gałęzi tak, jakby od tego zależało jego życie. Kiedy widzący to przyjaciel zapytał go, dlaczego z tak wielkim lękiem trzyma się tego drzewa ten odparł, że gdyby się go puścił, spadłby na ziemię.
Dziwiąc się jego głupocie przyjaciel powiedział mu, że przecież cały czas stoi na ziemi, więc nie ma gdzie spaść i czego się bać. Po długim namowach dał się on w końcu nakłonić do puszczenia gałęzi, po czym odkrył, że przyjaciel mówił prawdę.
Ci, którzy boją się utraty swojej jednostkowości, są jak ten mężczyzna; trzymając się jej nic nie zyskują, a jeżeli kiedykolwiek się jej puszczą przekonają się, że zawsze są pełną błogości Jaźnią i że nigdy nie było najmniejszego powodu do obaw.)
355. Ponieważ w głębokim śnie, w którym świat traci swą realność, każdy prawdziwie poznaje swoje istnienie i nieistnienie koncepcji „ja jestem tym” [tzn. indywidualności], wszyscy muszą zaakceptować Rzeczywistość niezniszczalnej Jaźni.
(Zobacz wers 21 Istoty Pouczenia.)
356. „Ja jestem Brahmanem” to stan, w którym nie pojawia się nawet ślad myśli „ja” [tj. ego]. Czy ktokolwiek przestaje istnieć w głębokim śnie, gdzie myśl „ja” nie pojawia się?
(Sadhu Om: Wers ten mówi jasno, że tak jak nie tracimy naszej natury Istnienia-Jaźni w głębokim śnie, gdzie jednostkowość znika, tak i w stanie Jnany, gdzie indywidualność znika na zawsze nie tracimy siebie, Istnienia-Jaźni. Dlatego nie ma powodu do lęku przed utratą jednostkowości [indywidualności].)
357. Jeśli właściwie zbadamy sprawę okaże się, że tylko stan utraty „ja” osobowego jest naszym Prawdziwym Stanem Świadomości, w którym bezwład naszego materialnego ciała jest całkowicie usunięty. Czyż nie przeżywamy utraty jednostkowości [w głębokim śnie] bez żadnych strat? Poznaj tę prawdę przebywając w Stanie Przebudzonego Snu [Jnana lub Turiya].
358. Pozostawanie bez obecności „ja” jest stanem Jnany – Jaźni; to zaiste jest pełen błogości i pokoju stan „ja jestem Śiwą”. Wiedz, że to jest to samo co Kaivalya [tzn. niedualny], stan Brahma-Nirvana, gloryfikowany jako stan transcendencji narodzin i śmierci.
(Zobacz wers 13 Dodatku do Czterdziestu wersów o Rzeczywistości, gdzie nieobecność ego nazwana jest stanem wszelkiej wspaniałości.)
64. Czyste Ja [Suddhahankara].
359. Kiedy ego - „ja jestem tym ciałem” - ulega unicestwieniu, rozbłyska wówczas nieograniczone i nieporuszone Ja [Jaźń]. Jaśnienie tego Ja nie jest ułudą tak jak jest nią ego, które rodzi się w materialnym ciele na ziemi i cierpi w niewoli.
(Sadhu Om: Poczucie „ja jestem tym ciałem” jest ego. W zmieszanej świadomości atrybut „ciało” jest jedyną nieczystością. Kiedy ta nieczystość - utożsamienie z ciałem - jest usuwana, tym co pozostaje jako „ja jestem” jest Jaźń, która jest również nazywana „czystym Ja” lub Suddhahankarą.)
360. Wiedz, że naturalne, nieporuszone i zawsze istniejące Serce, "Ja", które jaśnienie wolne od urojeń, jest Suddhahankarą [czystym Ja] widzianą w Jivanmuktach, gdyż nie przejawia ono poczucia sprawstwa w żadnym działaniu.
361. Ci, którzy żyją w doskonałej Mei-Jnanie, osiągniętej poprzez zniszczenie nieczystego ego – „ja jestem tym materialnym ciałem” - niepomni ciała i pozbawieni pragnień, będą się w wielkim Pokoju rozkoszować w Jaźni.
65. Promienistość Jaźni.
362. Dopiero kiedy za pomocą samobadania poznamy nasze własne Źródło, Serce, fałszywa pierwsza osoba „ja” odejdzie; i dopiero kiedy fałszywa pierwsza osoba odejdzie niepyszna, Prawdziwa Pierwsza Rzecz, Jaźń, będzie jaśnieć w całej swojej chwale.
363. Kiedy ta nieistotna mara, ego – które wyłania się z mroków ignorancji i które tańczy cały ten wszechświat – zostanie dogłębnie zbadane, znika jak znajomy panna młodego [z przypowieści], a wtedy odsłania się Jaźń - Słońce, przepędzające mrok ignorancji - Maję.
(Sadhu Om: Nieznajomy pojawił się na przyjęciu weselnym i przed rodziną panny młodej odgrywał rolę najlepszego przyjaciela pana młodego, zaś przed rodziną pana młodego udawał człona rodziny panny młodej. W ten sposób przez pięć dni cieszył się uroczystością najadając się do syta i rozkazując sługom, lecz gdy ostatniego dnia zaczęto o niego wypytywać, zniknął bez śladu.
W podobny sposób pojawia się ego i udaje zarówno Ćit [Świadomość – naturę Jaźni] jak i jada [bezwład – naturę ciała], choć tak naprawdę nie należy ani do Jaźni ani do ciała. W ten sposób cieszy się ono swoją uprzywilejowaną pozycją dopóki nie zacznie się wnikać w jego istotę - wówczas znika.)
364. Położenie kresu ego poprzez zatopienie go w Przestrzeni Milczenia jest naszym [prawdziwym życiem] jako Przestrzeń Jnany. Zatem kiedy ego jak fałszywy sen znika w Źródle, spontanicznie rozbłyska Prawdziwe Ja [Jaźń].
365. To ciało jest krzyżem. Ego – utożsamienie „ja jestem tym ciałem” - jest Jezusem. Zabicie ego poprzez samobadanie jest ukrzyżowaniem Jezusa. Ocalenie Jaźni od śmierci zabijającej ego i jej jaśnienie jako Najwyższej Rzeczy jest jego Zmartwychwstaniem.
(Zobacz wers 973.)
366. Śmierć ego jest bezkresną Ciszą – niedualną Prawdą – a jaśnienie Jaźni to Kaivalya-Siddhi (tzn. osiągnięcie Jedni). W tym stanie Jnany czysta szczęśliwość rozbłyska jako [prawdziwa] natura człowieka.
66. Wyzbycie się utrapień.
367. Jeżeli zawsze zwiedziona i zawsze cierpiąca na skutek poczucia braku jiva chce pozbyć się wszystkich swoich utrapień i być szczęśliwą, potrzebuje jedynie poznać Najwyższą Rzecz, swego Pana będącego jej własną Jaźnią.
368. Nawet najmniejsze utrapienie nie może zostać pokonane jeżeli człowiek nie pozna Tego, poprzez zapomnienie którego człowiek został zwiedziony przez potężną moc - przyziemną Maję.
369. Niech ten, kto opłakuje śmierć swojej żony i dzieci uroni najpierw łzę nad śmiercią [swojego ego] – „ja jestem tym ciałem” - i uchwyci się swojej własnej Jaźni, a wtedy wszystkie jego nieszczęścia zupełnie znikną.
370. Jeżeli w innych kochasz ich ciała lub dusze [tzn. ego], pogrążony w smutku będziesz cierpiał, gdy ich ciała umrą, a dusze odejdą. Aby zatem być wolnym od takiego smutku posiądź prawdziwą miłość Jaźni, która jest rzeczywistym życiem duszy.
(Duszą osoby jest nic innego niż jej ego, utożsamienie ”ja jestem tym ciałem”. Prawdziwym Życiem jest Jaźń, a nie dusza czy ego.)
67. Bezpragnieniwość (Nirasa).
371. Pragnienie sprawia, że nawet atom wydaje się być wielki jak góra Meru zanim nie zostanie zdobyty i odwrotnie, kiedy już jest zdobyty; w ten sposób [pragnienie] czyni człowieka zawsze biednym. Nie ma otchłani bez dna równie niemożliwej do zapełniania jak spełnienie pragnień, które nigdy nie mogą zostać zaspokojone.
372. O aspirancie o dobrym sercu, który szukasz doskonałości: zamiast próbować uniknąć ubóstwa – które jest niedostatkiem stworzonym przez umysł - zdobywając bogactwo, zdobądź lepiej shanti, pokój umysłu.
(Muruganar: Ubóstwo nie jest tak naprawdę spowodowane niedostatkiem dóbr materialnych, lecz poczuciem niedostatku w niespokojnym i pełnym pożądań umyśle. Dlatego ubóstwo nie jest usuwane przez zdobywanie dóbr materialnych, lecz tylko poprzez poddanie umysłu.)
373. Czy umysł, który zanurzył się w miłości u stóp Najwyższego, może znów zacząć swój ekstatyczny taniec zanurzając się jak poprzednio w iluzji życia małżeńskiego i seksualnych przyjemności?
374. Znający Prawdę Mędrcy głoszą, że tylko zniszczenie wszystkich mentalnych aktywności (ćitta writti) jest najwyższą Szczęśliwością. Zatem pozbawiona chęci i niechęci bezpragnieniowość [postawa braku zainteresowania] jest najlepszą postawą.
375. Ci, którzy żywią pragnienie, będą dotknięci paskudną złością, kiedy ich pragnienie się nie spełni, dlatego pewnym jest, że pragnienie jest nierozerwalnie zbratane z gniewem. Kiedy [sześć] wad zostaje unicestwionych, pragnienie umiera ostatnie.
(Te sześć wad to: pragnienie [pożądanie], gniew, skąpstwo, pomieszanie [tzn. niemożność uchwycenia i odróżnienia prawdy], duma, zazdrość.)
376. Powiedziano, że nawet posiadanie pragnienia najwyższego Stanu Milczenia jest nieprzestrzeganiem wielkiej Sat-Achary, to jak posiadanie pragnień związanych z bezwartościowym ciałem i innymi ziemskimi obiektami miałoby być Acharą?
(Sadhu Om: Achara jest trzymaniem się w życiu najwznioślejszych zasad, a posiadanie jakichkolwiek pragnień jest anacharą. Najwznioślejszą zasadą jest Sat-Achara [lub Brahmachara], która jest pozostawaniem jako Sat [tzn Jaźń].
Dla tych, którzy przestrzegają Sat-Achary, która jest doskonałym stanem Miłości, nawet pragnienie Wyzwolenia należy uznać za niewłaściwe, ponieważ pragnienie implikuje ruch umysłu w kierunku drugiej lub trzeciej osoby, podczas gdy Miłość przyjmuje formę nieprzerwanego i nieporuszonego Istnienia. Takie jest znaczenie starożytnego pouczenia: „Odrzuć nawet pragnienie Boga”.
W ten sposób należy pojmować Acharę. Znajdują się jednak pośród nas tacy, którzy chełpią się tym, że przestrzegają Achary i z pewnością są lepsi od innych. Nie pozwalają się dotykać, ukrywają się jedząc, z wielką pieczołowitością noszą swe ubrania w określony sposób etc. i przez cały ten czas mylnie biorą swoje nieczyste ciało za siebie samych, żywiąc przy tym rozliczne brudne pragnienia. Czy ich zachowanie to Achara? Z pewnością nie. Dlatego zanim ktoś nie osiągnie stanu Atma-Nishta [tzn. doskonałego przebywania w Jaźni], całe jego chełpienie się przestrzeganiem Achary jest daremne.)
377. Ten kto nigdy nie myśli: „Chcę tego, nie chcę tamtego” będzie zawsze zadowolony z rzeczy, które przynosi mu prarabdha. Czy taka osoba porzuci swój stan zadowolenia by głupio się martwić?
378. Poza przypadkiem tych, którzy całkowicie odcięli węzeł pragnień, fałszywe przejawienie [że jest się cierpiącą jivą] nie zginie. Dlatego człowiek bez najmniejszej obawy powinien uciąć nawet pragnienie najwyższego Niebiańskiego Szczęścia.
(Przeczytaj jeszcze raz wers 376 i komentarz do niego.)
379. O głupi umyśle, który cierpisz na skutek pragnienia błahych przyjemności tego i kolejnego świata - jeżeli pozostaniesz uciszony [tzn. wolny od pragnień] niezawodnie osiągniesz stan Szczęśliwości, który z pewnością przewyższa przyjemności obu tych światów.
68. Więzy i Wyzwolenie.
380. Unicestwienie złudzenia indywidualnej wolności jest osiągnięciem pozbawionej cierpienia Wolności Jaźni. Taka jest jedna najwyższa Wiedza kryjąca się we wszystkich religiach, których jest tak wiele.
(Ponieważ Dharma [tj. prawość] jest korzeniem wszystkich religii i ponieważ nieobecność ego jest esencją wszystkich Dharm, powiedziane jest tutaj, że nieobecność ego jest jedyną Prawdą, istniejącą jednako we wszystkich religiach.)
381. [Powtarzające się], będące wynikiem [braku poznania] Jaźni narodziny, nie zakończą się żadnym innym sposobem niż przez poznanie Jaźni. Tylko prawdziwa Świadomość Jaźni jaśniejąca po anihilacji gęstego, mrocznego złudzenia ego, „ja jestem tym ciałem”, kończy zniewolenie.
382. Wielcy Jnani, którzy za zniewolenie nie uznają niczego innego ponad niezliczone ćitta writti, nie uznają za Wyzwolenie niczego innego ponad śmierć wszystkich ćitta writti. Taka jest Prawda!
383. [Nieczysty] umysł, zwodzący sam siebie tak, jakby był ograniczony, to jivatman [tzn. indywidualna dusza], który cierpi tak, jakby był zniewolony. Jeżeli pozostanie on nieporuszony, wolny od chęci, niechęci czy rozmyślań, wówczas ten [czysty] umysł będzie Paramatmanem [tzn. Jaźnią].
(Tamilski zwrot przetłumaczony tutaj jako „tak jakby był ograniczony ” może być również odczytany jako „tak jakby był pijakiem”.)
69. Samobadanie (Atma-Vichara).
384. Porzucając postawę ciągłego zewnętrznego wnikania „Kim ty jesteś? Kim on jest?” najlepszym jest z wielkim zainteresowaniem sobą samym wnikać do wewnątrz „Kim ja jestem?”.
385. Jeżeli człowiek z pełnym żaru umysłem kieruje uwagę na centrum swojego jestestwa poznając „Kim ja jestem?”, utożsamienie „ja jestem tym ciałem” zostanie unicestwione a Rzeczywistość rozbłyśnie jako Ja jestem Ja. Wówczas wszystkie iluzoryczne różnice, które podobne są błękitowi widzianemu na niebie, znikną.
386. Wszystkie pytania i wątpliwości odnoszące się do dualności i różnorodności zostaną zniszczone poprzez wnikanie „Kim ja jestem?'. Pytanie „Kto jest tym, który ma wątpliwości i pytania dotyczące innych rzeczy?” samo w sobie okaże się być Brahmnashtrą i zniszczy przejawianie się wszelkiej różnorodności, która nie jest niczym innym niż mrokiem ignorancji.
(Brahmnashtra jest najwspanialszą i najpotężniejszą boską bronią.)
387. Zniszczenie złośliwego i rozbrykanego ego poprzez badanie „Kim jest to 'ja', które przez zwodnicze zmysły postrzega zewnętrzny świat?” i pozostawanie nieprzerwanie w stanie Mei-Jnana-Para-Nishta, jest prawdziwy sposobem na osiągnięcie Wyzwolenia.
(Mei-Jnana-Para-Nishta oznacza najwyższe trwanie jako Prawdziwa Świadomość.)
388. Jednostka, która wnika w swoją prawdziwą naturę „Kim ja jestem?”, umrze jako wolna od „ja” Jaźń.
(Sadhu Om: Mówi się że „rzeka umiera jako ocean”, podobnie ego umrze poprzez samownikanie a tym, co przetrwa jego śmierć, jest pozbawiona „ja” Jaźń.)
389. Powstrzymywanie umysłu od kierowania się na zewnątrz [poprzez zmysły] i utwierdzanie go nieustannie w Źródle, Jaźni, nazywanej także Sercem, w taki sposób, że pusta myśl-ja nie pojawi się ponownie, nazywa się Atma-Vicharą [samobadaniem].
(Sadhu Om: Zobacz Nan Yar? gdzie powiedziane jest: „Samo-badanie jest nieustannym utrzymywaniem umysłu w Jaźni”.)
390. Aby poznać Najwyższą Rzecz, która jaśnieje w Sercu jako Istnienie-Świadomość, bezużytecznym jest poszukiwanie jej z wielkim zapałem na zewnątrz [jako Boga], zamiast powoli i stopniowo przylegać do niej [takiej, jaką jest] pozostając w samotności. [Poszukiwanie jej na zewnątrz] jest jak próba zanurzenia się w wodach rzeki z odkryta lampą w ręku w nadziei znalezienia osoby, którą porwał rwący nurt.
(Odkryta lampa zgaśnie przy pierwszym kontakcie z wodą i nie będzie żadną pomocą w poszukiwaniu zaginionej osoby. Podobnie uwaga skierowana na drugą lub trzecią osobę nie pomoże w znalezieniu Najwyższej Rzeczy, która jest Rzeczywistością pierwszej osoby.)
391. Jaźni, która promienieje poprzez wszystkie pięć powłok, powinniśmy trzymać się w Sercu. Jeżeli zamiast tego szukamy jej w pismach świętych, wykonujemy tylko książkowe badanie – jak miałoby być ono samobadaniem?
(Sadhu Om: Zobacz Nan Yar? gdzie powiedziane jest: „‘Ja’ znajduje się wewnątrz pięciu powłok, podczas gdy pisma znajdują się poza nimi. Dlatego błędem jest poszukiwanie w pismach tego, co należy badać zrzucając nawet pięć powłok.”.)
392. Kiedy poprzez powstrzymywanie oddechu osiągnięty zostanie stan mano-laya człowiek powinien - używając takiego spokojnego, skupionego, odwróconego od pięciu rozpraszających zmysłów umysłu, zwracając go w kierunku jednej świadomości „ja” - gorliwie badać i poznać to Sat-Ćit, które nie jest ciałem.
Zobacz również wers 516.
(Sadhu Om: Mano-laya jest stanem w którym umysł nie poznaje żadnych obiektów; występują dwa rodzaje takiego stanu:
a) sen głęboki.
b) kevala-nirvikalpa-samadhi.
W stanie snu głębokiego umysł nie otrzymuje światła z Jaźni, zaś w stanie kevala-nirvikalpa-samadhi chociaż umysł dostaje światło z Jaźni pozostaje wyłącznie jako ja-myśl, zaś wasany ani nie mogą funkcjonować ani nie zostają zniszczone. Kiedy człowiek wychodzi z któregokolwiek ze stanów laya wasany na nowo zaczynają funkcjonować jak poprzednio; tak więc w stanie laya nie jest czyniony żaden postęp, jakkolwiek długo by w nim nie pozostawać. Dlatego powiedziane jest, iż niewystarczającym jest poprzestanie na stanie laya, nawet jeśli jest to kevala-nirvikalpa-samadhi.
Laya jest skutkiem tego, że umysł zostaje powstrzymany przed chwytaniem się zewnętrznych obiektów sensorycznych. Jednakże chociaż umysł człowieka jest w tym stanie wolny od rozbiegania i pełen spokoju, to nie może się dalej posunąć. Kiedy umysł przebudzi się ze stanu laya będzie spokojny i nierozbiegany – człowiek powinien uczynić wówczas użytek z takiego umysłu kierując go w stronę Jaźni, samouważności, ponieważ jedynie poprzez samouważność (Atma-Vicharę) można osiągnąć stan mano-nasa [zniweczenie umysłu].
Te słowa nie pozostawiają wątpliwości, jaką naukę Śri Bhagawan przekazał w 14 wersie Istoty Pouczenia, gdzie powiedział: „kiedy umysł jest ujarzmiony przez powstrzymanie oddechu, jego forma umrze, jeśli tylko skierować go na drogę poznania 'ja' ["the one path" w j. angielskim "vazhi" w Tamilskim, "eka chintana" w Sanskrycie]”. Ta droga to nic innego jak samobadanie [Atma-Vichara] - jest to dobitnie potwierdzone w tym wersie, co pozwala nam stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że wszystkie rożne od tej interpretacje pojawiające się w innych książkach są niepoprawne.)
393. Ci, którzy wkraczają na czystą ścieżkę Atma-Vichary nigdy nie upadną, ponieważ ta najwyższa bezpośrednia ścieżka, tak jak słońce, odkrywa przed nimi swoją niepodważalną czystość i wyjątkowość.
(Muruganar: W przeciwieństwie do ścieżek karmy, bhakti, jogi itd., które poddane krytycznej analizie wykazują tendencję do skręcania na poboczne ścieżki zmieniając swój kierunek i wykrzywiając się, Atma-Vichara nigdy nie zakręca ani nie zmienia swojego kierunku, gdyż jest wytyczana Jaźnią. Dlatego Śri Ramana nazywa Atma-Vicharę czystą i bezpośrednią ścieżką. Ponadto, jeśli ktoś chce osiągnąć ostateczny cel musi wykonać przynajmniej trochę Atma-vichary – nawet jeśli osiągnął postęp na innych ścieżkach - dlatego Bhagawan nazywa ją również najwyższą ścieżką. Jest ona przyrównana poprzez analogię do słońca; powinnyśmy zatem przyjąć, że Jaźń to słońce a Atma-Vichara to jego promień.)
394. Ponieważ śmierć to nic innego jak pramada, zatem ten, kto chce pokonać śmierć, powinien zawsze odpierać pramadę; i ponieważ tylko to jest istotne, nie ma żadnych reguł dotyczących miejsca i czasu wnikania w Jaźń.
(Pramada oznacza niekonsekwencję tj. porzucanie tego, czego się podjęło; w tym kontekście znaczy brak samouważności. Pramada, podobnie jak śmierć, może się zdarzyć w każdym miejscu i w każdej chwili, zatem samouważność powinna być czujnie utrzymywana w każdym miejscu i każdym czasie.)
395. Ponieważ czas i miejsce [itd.], które wydają się istnieć, nie posiadają same w sobie istnienia oddzielnie od niepodzielnego i doskonałego Brahmana, żadne miejsce ani czas nie mogą być niewłaściwe do praktykowania Atma-Vichary.
(Sadhu Om: Tamilskie słowo „niewłaściwe” [vilakku] może również oznaczać „cel”, możliwe tu jest więc druga alternatywna opcja przekładu: „nic co jest ograniczone przez nie [tj. czas i przestrzeń] nie powinno być brane za cel medytacji”.
Jeżeli przyjmiemy to alternatywne znaczenie wówczas pod pojęciem „czas i miejsce, które wydają się istnieć” powinniśmy rozumieć ten wszechświat nazw i form [które wszystkie są drugą lub trzecią osobą]. Tym sposobem jesteśmy pouczani w tym wersie, aby nie obierać za cel medytacji żadnej drugiej ani trzeciej osoby jak np:
a) miejsca po prawej stronie klatki piersiowej jako siedziby serca
b) żadnej czakry ani żadnego centrum w ciele
c) żadnego imienia Boga ani Bogini
d) żadnego boskiego światła ani dźwięku.
Zobacz również wers 184 gdzie jest wyrażona ta sama idea.)
396. Nieprzerwany wysiłek adepta by zwrócić umysł – który na skutek siły nawyków [kultywowanych w poprzednich żywotach] jest nieustannie zwrócony na zewnątrz – w kierunku Jaźni poprzez samobadanie „Kim ja jestem?”, ma [wymiar] wielkiej wojny toczonej pomiędzy devami i asurami [opisanej w Puranach].
(Sadhu Om: W Indiach wiele opowieści zapisanych zostało w księgach nazywanych Puranami, które opisują wojny pomiędzy devami (bogami) i asurami (demonami). Wojny te nie powinny być traktowane li tylko jako zwykłe mity czy wydarzenia z odległej przeszłości, ponieważ rozgrywają się również dzisiaj. W życiu sadhaki odbywa się nieustanna bitwa pomiędzy jego pragnieniem trzymania się wyłącznie Jaźni, a nawykowymi skłonnościami jego umysłu do kierowania się na zewnątrz.)
397. Kiedy tylko pojawia się myśl, zamiast próbować w najmniejszym nawet stopniu podążać za nią czy ją realizować, lepiej wniknąć najpierw: „U kogo powstała ta myśl?”.
(Sadhu Om: Idee wyrażone w wersach 397-399 są również wyrażone w Nan Yar?.)
398. Kiedy człowiek w ten sposób wewnętrznie bada: „To nie ja jestem tym, komu ta myśl się pojawiała, więc kim ja jestem?”, wówczas umysł zawróci zanurzając się w swoim Źródle, a przejawiona myśl zniknie.
399. Jeżeli człowiek codziennie praktykuje w ten sposób wówczas nieczystości są usuwane z jego umysłu, który staje się coraz czystszy i czystszy do tego stopnia, że praktyka staje się tak łatwa, iż umysł dosięga Serca kiedy tylko samobadanie się rozpocznie.
400. Tak jak stworzenia wychodzące z zarośli by ratować swe życie przed pożarem nie będą w stanie znieść palącego żaru dzikiego ognia trawiącego las i zostaną z pewnością spalone na śmierć, podobnie wszystkie wasany ukrywające się w Sercu zostaną zniszczone, nie będąc w stanie ostać się w coraz gorętszych płomieniach potęgi Atma-vichary.
401. Myśl „Kim ja jestem?” po zniszczeniu wszystkich innych myśli sama zostanie ostatecznie unicestwiona jak kij używany do grzebania w stosie pogrzebowym, a wówczas na zawsze zapanuje najwyższe Milczenie.
(Sadhu Om:Zobacz również Nan Yar?.)
402. Kiedy złudzenie, które zasłaniało Jaźń - światło Świadomości bezgranicznego Szczęścia [Sat-Ćit-Ananda] – zostanie poprzez czyste badanie „Kim ja jestem?” zniszczone, nasza własna Natura rozbłyśnie w całej swej wspaniałości jako Atmakasha [tzn. Przestrzeń Jaźni].
403. Tak jak żelazna kula rozgrzana w ogniu będzie jaśnieć jak ogień, podobnie nieczysta jiva spalona w ogniu Atma-Vichary będzie jaśnieć jak Jaźń.
404. W wyniku badania „Kim jestem ja, ten, który ulegając złudzeniu tak bardzo cierpi?” całe złudzenie zostanie rozwiane, osiągnięta zostanie Rzeczywistość, nadciągnie świt Jnany, zapłonie Mouna, zapanują Szczęście i Pokój.
405. Jedynym powodem cierpienia jiv jest wynikające z braku poznania Prawdy Jaźni złudzenie. Dlatego też zawsze trzymaj się praktyki Jnany – wewnętrznego wnikania „Kim jestem ja, ten, który cierpi?”.
406. Przez kontakt z kamieniem filozoficznym – właściwie i nieprzerwanie praktykowanym samobadaniem – upiorna jiva oczyści się z rdzy mentalnych nieczystości i zostanie przemieniona w najwyższego Siwę.
(Muruganar: Ponieważ samobadanie jest określane mianem „kamienia filozoficznego”, a nieczystości umysłu nazywane są „mentalną rdzą”, jiva powinna zostać uznana za materiał wyjściowy, a Śiwa za złoto.)
407. Jeżeli syn Boży - jiva - który zapomniał swej własnej prawdziwej natury [tzn. Jaźni], gorliwie wnika do wewnątrz badając „Kim jestem ja, który boleję nad trudami życia?”, urzeczywistni on swą wielkość, tzn. to, że tak naprawdę jest Jednym ze swoim Ojcem – Jaźnią.
(Wers ten został skomponowany w zgodzie z chrześcijańskimi doktrynami.)